και είναι σαν κάποια πέταλα των ρόδων, μες στη νύχτα, που ανήμπορα για να χαρούν, κι ανώφελα να ζήσουν, - τα πρώτα κρύα καρτερούν, να κελίσουν, και να δύσουν...